مقدورات یگانهای هوابرد

۱ – تحرک استراتژیکی بسیار بالا که به فرمانده اجازه میدهد نیروهایش را در کوتاهترین زمان در هر نقطه از جهان که می خواهد ببرد و به فرمانده توانایی اعمال نفوذ در عملیاتها را در مسافتهای دور و نزدیک می دهد.

۲ – توانایی فرود در مناطق عقب دشمن و اجرای عملیات گوناگون.

۳ – اجرای عملیات در زمینهای مختلف و نگهداری عوارض حساس برای زمان کوتاه.

۴ – انجام هر گونه عملیات ،اعم از منظم و نا منظم مثل سایریگانهای پیاده زمینی.

محدودیتهای یگانهای هوابرد

۱ – آسیب پذیری در مقابل پدافند هوایی دشمن.

۲ – نیروهای هوابرد پس از فرود در مقابل عناصر زرهی و توپخانه و جنگ افزارهای هسته ای و شیمیایی دشمن بسیار آسیب پذیر است.

۳ – در مقابل وضعیت جوّی حساسیت کامل دارد و وضعیت نامساعد هوا در مواقعی باعث میشود که مأموریت هوابرد صورت نگیرد.

۴ – اگر این نیرو در عملیات زمینی تقویت نشود (از لحاظ لجستیکی ، مهمات،ادوات،آذوقه) فاقد تحرک و کارآیی میباشد .

۵ – بطور مدام احتیاج به پشتیبانی هوایی دارد .

۶ – عملیات هوابرد در صورتی می تواند تداوم داشته باشد که تعداد هواپیماهای نیروبر ،آماده به پرواز داشته باشد .

عملیات محمول هوایی

روش دیگری از عملیاتهای هوابرد میباشد که برای گسترش نیروها بکار میرود.در این عملیات نیروها با هواپیما بر روی زمین پیاده شده و هواپیما روی زمین می نشیند و نیروها با تجهیزات و ادوات از هواپیما پیاده می شوند.

عملیات متحرک هوایی

عملیاتی است که در آن نیروهای رزمی با تجهیزات مربوطه تحت کنترل نیروی زمینی بوسیله هواپیما یا هلی کوپتر در منطقه نبرد شرکت نموده و رزم می کنند و هیچکدام از نیروها چترباز نیستند و مؤکداً هلی کوپتر مورد استفاده قرار میگیرد.

عملیات مشترک هوابرد

عملیاتی است که در جهت حمل و پیاده کردن نیروهای چترباز،نیروهای رزمی،پشتیبانی رزمی و پشتیبانی لجستیکی از راه هوا به منطقه هدف برای انجام مأموریتهای تاکتیکی صورت میگیرد و با همکاری نیروی زمینی و نیروی هوایی انجام میگیرد.در این عملیات نیروها حتما باید چترباز باشند.