وقتی در صحنه حق و باطل نیستی ٬ وقتیکه شاهد عصر خودت و شهید حق و باطل جامعه ات نیستی ٬ هر کجا که می خواهد باشد ! چه به نماز ایستاده باشی ٬چه به حرام افتاده باشی ٬ هر دو یکی است .

امام حسین (ع) یک درس بزرگ تر از شهادتش به ما داده است و آن نیمه تمام گذاشتن حج و به سوی شهادت رفتن است . حجی را که همه نیاکان آن حضرت ٬ تا علی بن ابیطالب و حسن بن علی علیهم السلام برای احیای سنت موحدانه ابراهیمی اش جهد و جهاد کردند ٬ نیمه تمام می گذارد و شهادت را انتخاب می کند ٬ مراسم حج را به پایان نمی برد ٬ تا به همه حج گزاران تاریخ ٬ نمازگزاران تاریخ ٬ مومنان به سنت ابراهیم ٬ بیاموزد که اگر امامت نباشد ٬ اگر رهبری نباشد ٬ اگر هدف نباشد ٬ اگر حسین (ع) نباشد و اگر یزید نباشد ٬ چرخیدن بر گرد خانه خدا ٬ با خانه بت ٬ مساوی است .

چه آنهایی که حسین (ع) را تنها گذاشتند تا ابزار دست یزید باشند و مزدور و چه آنهایی که به هوای بهشت با فراغ بال و امنیت خاطر به کنج خلوت عبادت خزیدند و چه آنهایی که مرعوب زور شدند و خاموش ماندند و از حضور و شهادت غائب شدند ٬ اینها همه با هم برابرند ٬ هر کس که در صحنه ی حضور با امام حسین (ع) نیست هر کجا که هست یکی است. مومن و کافر . . .

اگر او نباشد همه چیز بی معناست و می بینیم که هست ! و اکنون حسین (ع) حضور خودش را در همه  عصر ها و در برابر همه نسلها ٬ در همه جنگها و در همه جهادها و در همه صحنه های زمین و زمان اعلام کرده است ٬ در کربلا با پذیرفتن شهادت بسوی حق عروج کرده است تا در همه نسلها و عصرها برانگیزاننده باشد و بعثت کند .

و من و تو باید بر مصیبت خویش بگرییم اگر که عافیت طلبانه در کلاس عاشورائیش حضور نداریم.